Afgelopen vrijdag was het zover, mijn officiële afscheid als Zeeuws volksvertegenwoordiger. Ik had er weken naar toegeleefd en ik kan jullie zeggen, ik was stik zenuwachtig. Ik was die ochtend ook al gebeld door Remco van Schellen van Omroep Zeeland en ’s middags heeft Marcel Decraene van Omroep Zeeland mij nog geïnterviewd lees een verslag en hoor het interview hier.
Afstand
Het was vreemd om op de publieke tribune te zitten en van een afstand te zien waar ik ruim 6 jaar gezeten had, in de Zeeuwse Statenzaal. Maar het is ook erg verfrissend. Als je dan hoort wat er af en toe gezegd wordt…en de manier waarop, met allerlei jeukwoorden en jeukjargon waarvan ik dan denk ‘heb ik dat ook zo gedaan? Nee vast niet, hopelijk niet’. Als je dat dan hoort is het helemaal niet gek dat mensen totaal niet weten waar het over gaat. Ik moet wel eerlijk zeggen dat er in die 6 jaar wel het een en ander in positieve zin veranderd is. De jaarverslagen en andere soorten van rapporten vanuit de Provincie zijn niet zo dik meer en er wordt meer op het gebruik van taal gelet. Meer ‘Jip en Janneke’ taal. Door het zogenaamde ‘papierloos’ vergaderen is er ook verandering gekomen in de manier van vergaderen. Zelfs voor mij was dat wel erg wennen. Ik blijf het toch fijn vinden om dikke(re) rapporten en andere stukken op papier te hebben. Dat zoekt en leest toch een stuk makkelijker. Aantekeningen maken is ook prettiger….. Het is een kwestie van (aan)wennen om helemaal digitaal te werken. Het scheelt wel een enorme berg met papier….In mijn beginjaren als Statenlid viel er iedere vrijdag een pakket door de brievenbus waar het huis van trilde. Soms was het zoveel dat de postbode aan moest bellen.
Het ‘einde’
Nu het moment daar was viel er na afloop een toch wel stiekem een flinke last van mij af. Ik had af en toe moeite met het spreken omdat het mij simpelweg aangrijpt. Het is niet niets….. Omdat ik officieel geen Statenlid meer was moest de Commissaris van de Koning, Han Polman, de vergadering eerst sluiten. Om daarna een (dank)woord aan mij te richten. Voelde erg vreemd om te horen wat ik (lees: wij) de afgelopen jaren (met de fractie) onder andere allemaal uitgespookt hebben. De Commissaris spitste het in mijn geval erg toe op de inzet voor het openbaar vervoer in Zeeland. Naast een aantal andere belangrijke zaken wel een heel belangrijk onderwerp in Zeeland. Na zijn speech was het de beurt aan mij….. Onder het filmpje staat de tekst zoals ik die opgeschreven heb. Je zal horen dat ik hier en daar kleine dingen gefreestyled heb onderweg. Bijna onderaan in de tekst staat ook het filmpje van de ‘Zoenen aan Maxima’.
Beste allemaal, voorzitter,
Daar sta ik dan….na ruim 6 jaar volksvertegenwoordiger in PS van Zeeland. In ieder geval voor de laatste keer deze periode op deze plaats. Voor de eerste speech die je geeft als volksvertegenwoordiger is een echt mooi Zeeuws woord ‘Maidenspeech’ en Google is je beste vriend maar zelfs hier kon ik geen mooi Zeeuws woord vinden voor het tegenovergestelde…dan alleen op z’n Hollands ‘afscheidsspeech’. En volgens mij geldt hiervoor hetzelfde als voor de ‘maidenspeech’ Ik mag niet onderbroken worden en dat komt ff goed uit…… Geen inhoudelijk betoog over een onderwerp wat op de agenda staat maar een betoog over mijzelf. En dat is vreemd……dat voelt vreemd….en ook eng. Maar ik durf inmiddels ook te zeggen dat ik trots ben om hier te staan.
Alles Goed ?
Op de eerste plaats wil ik iedereen bedanken voor de reacties, kaarten, mailtjes, bloemen en beterschapswensen. Van sommige heb ik een persoonlijk bericht of telefoontje gekregen van andere namens een fractie. Nogmaals heel erg bedankt daarvoor, dat heeft mij zeker goed gedaan tijdens mijn ziek zijn. Maar natuurlijk ook mijn vriendin, mijn kinderen en mijn ouders…die hebben het ook niet altijd even makkelijk en makkelijk gehad met een ziek Rolandje in de buurt Dat wordt nogal eens vergeten Het heeft niet alleen invloed op de zieke maar ook op de naaste omgeving en de invloed daarvan kan van cruciaal belang zijn van het herstel. Ja ….. ziek zijn. Een voorbeeldje van mijn ziek zijn wat o.a. tot uiting kwam op een donderdag tijdens mijn contactmoment in Den Haag. Ik kreeg een appje van mijn zoon of ik niet iets vergeten was….Ik had geen idee. Wat bleek…..Han stond met een schitterende bos zonnebloemen bij mij thuis voor de deur n.a.v. een afspraak om op ziekenbezoek te komen. Nou…. Een duidelijk teken dat mijn therapie niet overbodig was en nog steeds is.
Deze trui heb ik niet voor niets aan. “alles goed” is een vraag die heel gemakkelijk gesteld wordt. Het antwoord “ ja goed” is snel gegeven. Je komt in het algemeen maar weinig mensen tegen die zeggen dat het niet (zo) goed gaat. Als je zegt “niet zo goed want ik heb een depressie of zit in een depressie” volgt er vaak onbegrip. Terwijl als je zegt ik heb diarree of buikgriep…er gezegd wordt.. ”o dat is niet zo fijn, beterschap ermee.” Ik gebruik deze keer bewust niet eens de metafoor van het gebroken been… die vind ik een beetje uitgekauwd ☺. Ik weet bijna zeker dat dit veel beter in de gedachte blijft hangen….Waarom zouden we niet zo open kunnen zeggen dat we een depressie hebben maar wel diarree?
Depressie is een ziekte.
Een depressie is een ziekte. Mijn depressie bleek een voorbode/symptoom van een flinke burn-out. Dus dubbelop in de shit. In het begin dacht ik dat ik na één vervangingsperiode van drie maanden er wel weer bovenop zou zijn….niet dus. Ik was alleen nog maar verder in elkaar gezakt doordat ik m’n burn-out accepteerde. Halverwege de derde, en laatste, periode heb ik het besluit genomen om voor deze Statenperiode definitief afscheid te nemen van de fractie en de Zeeuwse Staten, voor mijzelf en voor de voortgang van de fractie. Met veel pijn in mijn hart, ik ben toch een gekozen volksvertegenwoordiger. Maar in de toestand waarin ik nu nog verkeer kan ik geen goede volksvertegenwoordiger zijn. Ik moet echt voor mijzelf kiezen en dat doe ik ook. Ik ben vanaf het begin open geweest over mijn depressie en later mijn burn-out zijn. Ik weet dat het ook anders kan. Een burn-out lijkt wel een geaccepteerd iets….praten over een depressie is een ander verhaal. Daar is bij veel mensen toch veel schaamte….waar ik mij ook wel iets bij voor kan stellen maar toch….waarom?? Ik ben eigenlijk benieuwd wie van jullie durft zijn of haar hand op te steken dat hij/zij persoonlijk een depressie gehad heeft? Of wie heeft er in zijn/haar directe omgeving iemand die een depressie gehad heeft of er misschien nog in zit? Ik tel niet mee in deze kring hé ☺
We leven in een maatschappij waar alles ogenschijnlijk allemaal maar goed moet gaan. Presteren, meer, meer en nog meer…. Daar zijn onze hersenen helemaal niet op berekend. Op tijd serieuze en goede rust nemen…is cruciaal. Een depressie kun je daar over het algemeen niet mee voorkomen wel een burn-out. Een cliché gezegde is altijd “Je komt er vast sterker uit” Ja vast….Ikzelf vind het beter om te zeggen dat ik meer bewust geworden ben van mijn eigen kwetsbaarheden en goed moet luisteren naar mijn lichaam en geest.
Genoeg over mijn ‘zieke’ geest…
Controversieel.
Ik heb lang nagedacht over hoe ik mijn laatste keer spreken hier in zou gaan vullen….. Er is in mijn periode als Statenlid veel gebeurd. Ik heb veel geleerd, veel nieuwe en vaak leuke mensen ontmoet en gesproken en heb een mooie en inspirerende periode gehad. Ik ben niet het type wat veel op heeft met politieke correctheid en zeker niet met ongeschreven regeltjes, doe maar normaal dat is al gek genoeg. Ik ben niet vies van een controversiële benadering. Eenieder moet vooral doen wat hij of zij wil….maar doe het wel uit jouw eigen vrije wil! En niet omdat je denkt dat anderen dat van jou verwachten. Ik weet nog goed de reacties die ik kreeg toen ik Maxima zoende en dat Willem wel even de andere kant op keek ☺. Of dat ik in een korte broek bij een Statenvergadering zat en van sommige zogenaamde politiek correcte mensen vreemde blikken kreeg ☺. In een pauze kwam Peter naar mij toe en zei tegen mij: “wat is dat leuk zeg.” Waarop ik hem aankeek en zei: “Hoe bedoel je? Ik heb vanmiddag pas spreektijd…” Het bleek dat Peter op mijn kleding, mijn korte broek reageerde. “Niet gebruikelijk maar wel heel leuk” zei hij. Wat zou het toch mooi en leuk zijn als volksvertegenwoordigers zich ook als zodanig zouden kleden, gewoon alsof het iedere Staten of commissie dag casual Friday zou zijn i.p.v. van die toch saaie donkere pakken met dito stropdassen. Een gewone hippe spijkerbroek en dito blouse of shirt maakt het zoveel vrolijker. Het gaat om de inhoud en niet om de verpakking. Het is dat ik geen Statenlid meer ben anders had ik nu een motie vreemd aan de orde van de dag ingediend 🙂
Afscheid.
Afscheid nemen is niet leuk. Afscheid nemen doet pijn. Pijn omdat ik afscheid moet nemen van Statencollega’s, Gedeputeerden, de Commissaris, de mensen van de griffie (die altijd klaar stonden als ik vragen had), de mensen van de facilitaire dienst mijn geweldige SP collega’s en iedereen die ik nu, eventueel, onbedoeld vergeet. Maar het gaat nu echt gebeuren…..afscheid. Ik wil positief afsluiten door te zeggen dat ik gelukkig weer van kleine dingen kan genieten, vogels horen en zien, een lekker cd’tje van blØf of de nieuwe van The Kik, een mooi gemaakte tekening van mijn zoon waar hij een 9 voor krijgt!, samen met m’n dochter een bedrijfje opgericht. Ik ben langzaamaan op de goede weg ben….ik kom alleen nogal eens wat files tegen.
Verder wil ik iedereen ontzettend hele fijne feestdagen en een gezond en voorspoedig 2018 toewensen. Pas en let goed op jezelf en op elkaar. Dank jullie wel…..