Een paar dagen geleden liep ik in de supermarkt en had een mooi en leuk gesprek met iemand. Hij vroeg naar mijn gezondheid en aan het eind van het gesprek zei hij, super aardig bedoeld natuurlijk, “ik hoop dat je snel weer de oude wordt.” Mijn antwoord hierop verbaasde hem in eerste instantie…”ik hoop het niet” zei ik. “Ik hoop niet dat ik weer de oude Roland word. Ik ga er vanuit dat ik niet meer verval in mijn oude gewoonten en gedragingen. Ik ben heel hard aan het werken aan en met mijzelf om een andere Roland te worden want als ik weer de ‘oude’ zou worden is het een kwestie van tijd of ik sta weer op Holland Spoor. En dat is wel het laatste wat ik wil.” Na mijn uitleg knikte hij begripvol en zei dat hij daar eigenlijk nooit zo over nagedacht en naar gekeken had.
Langzaam vooruit.
Sinds december 2016 ben ik ziek thuis. In eerste instantie vanwege mijn depressie en het beginnen met antidepressiva en later is daar de acceptatie van een burn-out ‘bijgekomen’. Deze was natuurlijk al langere tijd aan het sluimeren en aanwezig alleen wilde en kon ik deze niet accepteren. Ik had al een depressie….was dat al niet erg genoeg?
Het is nu mei 2018. Als ik op de periode terugkijk die achter mij ligt bemerk ik dat het helemaal niet zo’n lange periode lijkt. Ik denk dat dit komt doordat ik dagen, weken mis in mijn geheugen. Af en toe borrelt er wel weer wat op maar ik merk bijna iedere dag dat ik bepaalde momenten niet (meer) weet. En dat is af en toe nog steeds behoorlijk confronterend en frustrerend. Ik bemerkt dat ik ontzettend goed op moet letten. Opletten op mijn ‘valkuilen’. Waar ik voorheen makkelijk meerdere ballen tegelijk hoog kon houden heb ik nog steeds moeite met één bal. Ik ben erg trots op mijzelf dat één bal (steeds beter) lukt. Ik ben trots op mijzelf dat ik inmiddels mijn therapiesessies (praatsessies) terug heb kunnen brengen tot één keer in de drie weken. Ik ben trots dat het mij inmiddels lukt om drie keer per week mijn arbeidstraining bij ‘Op Stap’ onderdeel van Praktijk Memo te doen. Hier kan ik een aantal dingen die ik prettig vind om te doen, in mijn eigen tempo uitvoeren. Fotograferen, teksten schrijven en een website opzetten t.b.v. ‘Op Stap’. Dit is begonnen met een uurtje per dag en inmiddels is dit al minimaal anderhalf uur per keer. Dit alles kan zonder ‘moet’. Als er een ‘moet’ is, dan komt dat door mijzelf. Een goede les om hier verstandig(er) mee om te gaan. Het zijn kleine stapjes maar voor mij grote overwinningen. En dan heb ik het alleen nog maar over dit stukje.
Werk.
Inmiddels is er door mijn werkgever na een arbeidsdeskundige, een re-integratiebureau ingeschakeld. Naar aanleiding van het rapport van de arbeidsdeskundige is uitgekomen dat het verstandig is om met het zogenaamde spoor 2 (re-integreren buiten het bestaande werk) te gaan bekijken of en hoe ik weer langzaamaan in werk kan gaan integreren. Spoor 1 (re-integreren in het bestaande werk) gaat het niet worden. Daar zijn wij het allemaal wel over eens. Hoe verschrikkelijk is het zelf ook vind….ik ben er inmiddels ook achter dat dit voor de toekomst geen duurzame oplossing zal zijn. In eerste instantie niet voor mijzelf, de belangrijkste factor maar in tweede instantie niet voor mijn huidige werkgever.
Al met al….gaat het stukje bij beetje beter en vooruit met mij. Natuurlijk heb ik nog mijn mindere momenten en helaas soms ook dagen. Maar daar kan ik gelukkig steeds beter mee omgaan en accepteren. Lukt het zo meteen niet….dan straks of anders morgen.
Een ding is voor mij (en mijn gezin) wel heel duidelijk….mijn roer moet om. Wanneer? geen idee maar het gaat mij lukken !
O ja, er is pas een leuk dubbelinterview verschenen van Marelle en mij in Quest Psychologie. Mocht je deze gemist hebben…. klik dan <HIER>.