De laatste paar maanden zijn wij druk geweest om een huisje in een bosrijke omgeving in België te kopen. Waar het eerst allemaal vrij simpel leek kwamen er onderweg steeds meer uitdagingen bij. Van BKR en gedetailleerde begrotingen tot een verplichte taxatie en meer ellende. Wat uiteindelijk alleen maar veel stress en extra kosten opgeleverd heeft…..maar geen huisje in het bos. Teleurstelling op teleurstelling. Om erger te voorkomen besloten om de stekker uit dit ‘avontuur’ te trekken en onze knopen te tellen. Via Funda kwam ik een mooie locatie in de regio tegen die voor ons financieel haalbaar zou zijn……zou zijn inderdaad. In theorie is het financieel zeker haalbaar alleen…..ik ben 80-100% afgekeurd met een WIA-uitkering*. En daar wringt de schoen. Het is in Nederland zo (en dit heeft ook in België meegespeeld, weten we nu) dat je met een WIA-uitkering geen hypotheek kan af- of oversluiten. In ons geval oversluiten voor een andere woning. Zelfs met onze overwaarde kunnen we niets. Want een WIA-uitkering (in mijn geval een WGA-loonaanvullingsuitkering) wordt niet als vast (lees veilig) inkomen meegenomen. Hoe krom wil je het hebben?
“Waarom wil je verhuizen, je woont toch mooi daar?” Dat is een vraag die we gehoord hebben en ook onszelf wel afgevraagd hebben. Ja zeker, wonen we mooi. Maar veel te ruim inmiddels. De kinderen zijn de deur uit en we zijn nog met ons twee en de hondjes. In een zeer ruime eengezinswoning met ruime achtertuin. Onze woonkamer alleen is al bijna 50 m2 (maar een paar vierkante meter kleiner dan het hele huisje in België). Dat is de voornaamste reden waarom we anders willen gaan wonen. Kleinere woning maar wel op een redelijk ruim perceel. Om lekker veel buiten te kunnen zijn en doen. Ruimte voor de hondjes, moestuin, siertuin en/of voedselbostuin. Geef het een naam ;). Gewoon een rustige plek waar we oud willen worden.
Stigmatisering
Vrijwel dagelijks word ik geconfronteerd met mijn beperkingen en is het nog iedere dag werken aan mijzelf. De ene dag wat minder als een andere, tot aan oktober. De periode dat we bezig waren met het Belgische avontuur heeft veel van mijn energie gevraagd. Iedere dag maar weer die negatiefjes aan de kant schoppen om de positiefjes de ruimte te geven. Ik kan je zeggen: dat is hard werken. Tot we een week of twee geleden bij onze bank te horen kregen dat een andere woning in Nederland financieel haalbaar zou zijn mits ik geen WIA-uitkering zou hebben. BAM!!! Niet met de neus maar met heel mijn bakkes op de feiten gedrukt. Was ik net zo ver in mijn proces van acceptatie en aan het proberen te (over)leven met zaken die ik nog wel kan (op mijn manier en tempo) krijg je dit te horen. Ik had even geen zeilen meer om bij te zetten. Ik voelde mij zo niets, leeg en verslagen. Als op dat moment het plafond naar beneden was gekomen had ik het allemaal prima gevonden. Ik voelde mij vooral heftig en bangelijk gestigmatiseerd. En dat is een klote gevoel! Gestigmatiseerd omdat je blijkbaar buiten de mainstream maatschappij valt, om die, in mijn geval, WIA-sticker. Met (nog meer) stress, paniekaanvallen, slecht slapen tot gevolg.
Natuurlijk snap ik dat er regels (moeten) zijn en dat je niet zomaar een hypotheek ‘weg kunt geven’. Maar doordat je pech hebt en hierdoor met bepaalde fysieke en mentale beperkingen te maken blijft hebben zit je nu ook nog een soort van ‘gevangen’ in je eigen woning en hypotheek, tot aan mijn pensioen. Als ik een tijdelijk arbeidscontract, voor de rest helemaal geen risico (sarcastisch), en een intentieverklaring vanuit de werkgever zou het allemaal wel mogelijk zijn. Of als ik een IVA-uitkering* zou hebben. En alsof een vast contract (wat Marelle heeft) wel 100% zekerheid is tegenwoordig. Wat wordt er nou gedacht bij die banken? Dat ik na al die tijd zomaar plots weer aan het werk kan? Ik wil niet voor niets af van m’n winkel. En ben niet voor niets veel minder open. Inmiddels zijn drie dagen open soms al (te)veel. Het zou eerlijker zijn dat er per individu bekeken wordt hoe de situatie is. Alhoewel een WIA-uitkering in mijn ogen een stabiel inkomen/gegeven is. Mocht het zijn dat ik in de toekomst nog voor een bepaald percentage wel zou kunnen werken dan blijft het inkomen minimaal gelijk aan de situatie nu. Dus wat nou risico!
Hoe weer verder
Inmiddels wacht ik op een bericht van mijn contactpersoon bij het UWV n.a.v. mijn vragen over eventuele mogelijkheden, zoals wellicht een intentieverklaring of iets dergelijks. Ik mag mij gelukkig prijzen dat de relatie tussen de contactpersoon en mij goed is en dat hij de situatie goed aanvoelt. Er is begrip voor mijn situatie en krijg zelfs complimenten dat ik in ieder geval zaken geprobeerd heb. Hij schat de kans dat ik, gezien mijn dossier en leeftijd, nog voor een bepaald percentage goedgekeurd zal worden in als nihil. Dat is ook de reden dat ik een soort van met rust gelaten word en tot aan mijn pensioen een WIA-uitkering zal krijgen.
Ik had mij voorgenomen om een paar regels te schrijven en niet te veel negatieve lading in het geheel te stoppen. Het eerste is niet gelukt ;). Het tweede wellicht ook niet helemaal. Ik merk wel dat naarmate ik dit allemaal op zit te schrijven ik meer en meer tot het besef kom dat we flinke illusies armer en ervaringen rijker zijn geworden de afgelopen periode. Maar vooral dat er nog geen man overboord is….we hebben elkaar, onze kinderen, hondjes, lieve vrienden nog en zeker niet onbelangrijk, een dak boven ons hoofd. En mocht op korte termijn geen vooruitzicht komen op een eventuele verhuizing dan gaan we op ons gemak zaken aanpakken in onze huidige woning met de (financiële) middelen die op dat moment voorhanden zijn. Maar vooral genieten van en met elkaar en van het leven.
Ik wens jou een mooi en vooral gezond 2025 toe.
*Een WIA-uitkering is een inkomen bij (gedeeltelijke of volledige arbeidsongeschiktheid (vangnet). Er zijn twee soorten WIA-uitkeringen: IVA en WGA. IVA staat voor Inkomensvoorziening Volledig Arbeidsongeschikten. WGA staat voor: Werkhervatting Gedeeltelijk Arbeidsgeschikten.