Elke veertig seconden overlijdt iemand op de wereld door zelfdoding, dat zijn 800.000 mensen per jaar. In Nederland overlijden ongeveer 1850 per jaar aan zelfdoding, vijf personen per dag. Elke suïcide raakt gemiddeld 135 mensen…… gezin, familie, vrienden, kennissen, collega’s. Gemiddeld 135 mensen…… Bij een suïcide gaat het meestal over de persoon maar de (directe) naasten worden vaak ‘vergeten’. Zij blijven veelal met veel onbeantwoorde vragen en schuldgevoelens achter. Waarom? Waarom is ons niets opgevallen? Hadden we het kunnen voorkomen?
Afgelopen week is vanuit 113.nl een nieuwe campagne gestart genaamd ‘Nooit meer hetzelfde’. Om aandacht te vragen voor de achterblijvers van iemand die suïcide heeft gepleegd. Een campagne die deze achterblijvers een gezicht geeft. Ter ondersteuning van deze campagne zijn vier verhalen opgetekend van nabestaanden. Alle vier indrukwekkende verhalen. Ik heb deze verhalen met belangstelling gelezen en kwamen een voor een bij mij binnen. Een van deze verhalen gaat over Leon (2000-2017) waarvan ik persoonlijk de ouders van ken. Zij zijn in ‘de verte’ familie. Janneke vertelt dat ze niet alleen haar zoon is verloren aan zelfdoding maar ook haar schoonvader. Hij was een oom van mijn vader en zij hebben in de jaren 60 van de vorige eeuw nog samen in Rotterdam op kamers gewoond. Ze scheelde maar een paar jaar met elkaar en werden vaak als broers gezien. Mijn vader heeft het destijds erg moeilijk gehad met het plotselinge verlies van zijn oom. Hij wilde graag weten waarom?, waarom heeft hij die weg gekozen? Ik heb zijn lijden hierom van dichtbij meegemaakt. En kan mij een heel goede voorstelling maken hoe het is om directe familie te zijn van iemand die suïcide gepleegd heeft. Aan de andere kant kan ik mij ook ontzettend goed inleven in iemand die met gedachten aan suïcide rondloopt en waarom iemand het ook daadwerkelijk doet.
Myrthe: “je zou dit maar dag in dag uit voelen… Ik kan alleen maar zeggen: als je de strijd van mensen die door zelfdoding sterven niet begrijpt, ben je een gezegend mens.”
Veel herkenning bij mijzelf als ik deze verhalen lees, vooral als het gaat om ‘de weg naar’ de zelfdoding toe. Zoals het stukje uit het verhaal van Myrthe : “Een einde maken aan je leven is zoiets onnatuurlijks en zo moeilijk om te doen. Er moet een perfecte storm opsteken. Een moment van ontoerekeningsvatbaar, waarbij alle omstandigheden precies de juiste kant op vallen. Hoe vaak gebeurt het niet dat er net iemand belt, dat je iets hoort of ziet, of dat je eigen mind denkt: wat ben ik aan het doen?” ‘Wat ben ik aan het doen?’ Dat is voor mij een aantal keer ‘de redding’ geweest.
Mijn gezin heeft mij zelf de vragen nog kunnen stellen die in heel veel gevallen bij een geslaagde zelfdoding onbeantwoord blijven. En ondanks het feit dat ik echt nog wel mijn mindere dagen heb, ben ik blij dat ik alle vragen van mijn vriendin en kinderen nog kan beantwoorden. Het is ontzettend belangrijk dat verhalen van nabestaanden gehoord worden. De personen komen er niet mee terug, helaas. Maar voor veel nabestaanden kan het helpen om (beter) met het verlies en verdriet om te gaan omdat ze zich gehoord en gezien voelen. Dit wordt veelal onderschat in onze vluchtige maatschappij. Nogmaals, het verlies, de pijn en het verdriet blijven maar doordat er hopelijk meer begrip komt kan het wellicht allemaal wat meer dragelijk worden. En dat deze verhalen mee kunnen helpen in het voorkomen en wellicht verminderen van het aantal zelfdodingen……
Lees de verhalen op 113.nl Klik op de afbeelding.
Denk je aan zelfdoding? Praat erover. Neem 24/7 anoniem en gratis contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl. Maak je je zorgen om iemand? Lees hier wat je kunt doen.