Over ruim 24 uur staat het jaar 2017 in de geschiedenisboeken. En dan is het de beurt aan 2018.
2017 is voor mij een zeer bewogen jaar geweest. Ik ben het jaar ingegaan met een depressie (Klik=>zie mijn eerder geschreven artikel: ‘Jij? Hoe kan dat nou? Jij bent altijd zo positief.’) en in april is de acceptatie van ‘mijn’ burn-out daarbij gekomen. Doordat ik vanaf december 2016 al ziek thuis was door m’n depressie deed ik het op zich al wel rustiger aan. Ik had ook geen keus. Ik wilde alleen maar wegkruipen. Als de telefoon ging, ging hij mij gezegend. Boodschappen doen…doe het lekker zelf. Wat ik wel deed was dingen in huis. Op tijd mijn bed uit (keikapot), stofzuigen, de was, koken, pogingen tot lezen, de honden uitlaten en vooral mijzelf bezig houden met dingen waarbij ik nergens aan hoefde te denken en vooral mijn burn-out onderdrukken en ontkennen. Ik was soms ’s avonds nog slagroomsoezen en andere lekkere dingen aan het bakken. Achteraf…. Compleet maf natuurlijk. Ondertussen bleef ik maar moe….en dat werd steeds erger. Inmiddels had ik mijzelf ingeschreven voor een mindfulness training. En na de tweede of derde trainingsmiddag ging bij mij het licht uit….. of eigenlijk aan. Ik was niet alleen ziek van de depressie….ik was ook ‘gewoon’ burned-out. Er viel eigenlijk een soort van last van mijn schouders en besloot dat ik nu even geen regelmaat nodig had (wat bij een depressie wel handig is en ,vind ik, nodig) Maar zoveel mogelijk rust. Rust in mijn lijf en ook in mijn kop.
Het burned-out zijn is natuurlijk niet van de één op de andere dag gekomen. Dat is een optelling geweest van jaren en jaren lichamelijke en geestelijke overbelasting. Achteraf gezien heb ik al vaker een (lichte) burn-out gehad maar dat was in de tijd dat ik nog zelfstandig ondernemer was en destijds was mijn motto ‘niet zeuren maar doorgaan, het gaat wel weer over.’ Hetzelfde geldt voor de depressie. Met de wetenschap van nu had ik zeker 25 jaar geleden al serieus professionele hulp in moeten schakelen.
Eerder schreef ik dat ik via mijn huisarts bij een POH-GGZ uitkwam en dat ik daar veel aangehad heb. Maar het was niet genoeg…. wel een stap in de goede richting. Via hem ben ik terecht gekomen bij Praktijk MEMO (een kleinschalige instelling voor ambulante geestelijke gezondheidszorg) in Bergen op Zoom. Intakes gehad met psycholoog en psychiater en aan de gang met ‘schema-therapie’ (wat het inhoud ga ik op een later moment nog op in). Ik kan je vertellen….dat is heftig, heel heftig. Door een samenloop van omstandigheden ben ik versneld in een ‘schema-therapie groep’ terecht gekomen. Deze werd begeleidt door twee psychologen. Maar na verloop van tijd voelde ik aan mijzelf dat dit niet voldoende was. Ik kon, zogezegd, mijn ei niet goed en/of helemaal kwijt en heb de dappere stap gezet om dit kenbaar te maken. Het lag overigens niet aan de groep, hier heb ik veel begrip en steun ervaren en gegeven. Het ‘probleem’ lag bij mij. Zo gebeurde het dat ik uit de groep ben gegaan en weer individuele therapie ben gaan volgen bij een volgende psycholoog. En dat voelt nog steeds goed.
Als ik zo terugkijk op 2017 is dit niet mijn beste jaar geweest en dat is een understatement. Meestal kun je dan zeggen…snel vergeten die periode of dat jaar. Nou…. Dat is voor mij niet zo heel ingewikkeld want hele gedeeltes van 2017 zijn voor mij al grijs gebied, zeker het eerste half jaar. Een jaar, een psychiater, vier psychologen (en aan de vijfde bezig) verder kan ik zeggen: …”ik ben op de goede weg, ik kom alleen nog wat files tegen”. Ik maak mini stapjes die voelen als grote overwinningen.
Ik heb, ondanks mijn mindere momenten, veel geleerd. Vooral luisteren naar mijn lichaam én nog belangrijker mijn geest. Maar ik ben nog lang niet uitgeleerd. Vorig jaar in deze periode had ik niet verwacht dat ik dit op dit moment zou zitten schrijven. Gelukkig is het wel zo. Dus dat is al vooruitgang te noemen en heb goede hoop voor 2018.
Ik wens jullie het allerbeste voor het komende jaar. Wat ik jullie nog mee wil geven is om goed voor jezelf te zorgen en goed op jezelf te letten. Maar zeker ook op de mensen/collega’s om je heen. Vaak zie je het van een andere eerder dan van jezelf dat het (even) niet goed gaat. Trek aan de bel, schaam je er niet voor. Het is geen teken van zwakte, zoals helaas wel eens beweerd wordt. Het is juist een teken van kracht als je er voor uit durft te komen dat het (bijna) teveel wordt.