Is het een goed teken of juist niet? Dat vroeg ik mij afgelopen week af. Mijn laatste bericht is van juli 2021, bijna een jaar geleden. Ik heb in die periode best veel gedacht aan deze blog. Een artikel te schrijven, andere indeling of juist allemaal niet. En toch is het er nog niet van gekomen…. Waarom? Ik denk dat ik bang was voor de confrontatie. De confrontatie met mijzelf. Ervaringen uit het verleden zeggen mij dat dit een aantal keer minder prettig is geweest. Aan de andere kant juist ook weer wel, op termijn. Wat ik wil voorkomen is dat ik alleen de negatieve zaken ventileer op mijn blog. Met het risico dat mensen mij (blijven) zien als ‘die’ depressieveling. Natuurlijk snap ik dat want het is wel een beetje zo. Ik heb nou eenmaal psychische kwetsbaarheden. Die heb ik over het algemeen ook als zodanig geaccepteerd. “Je bent niet voor niets afgekeurd” zegt Marelle dan. Daar heeft ze natuurlijk helemaal gelijk in. En dat is goed dat zij dit soort dingen regelmatig tegen mij zegt….een stok achter de deur om mijn grenzen, te proberen, te bewaken.
Het eerste kwartaal van 2022 is er veel gebeurd (Marelle en Malik corona, Marelle erg ziek geweest en 10 dagen in het ziekenhuis gelegen; iets met galblaasellende, 2 uitvaarten, mijn vader 2 jaar dood, zelf zwaar ontstoken heup en de Tietze die zeker niet minder wordt). Zaken die regelmatig mijn (vooral negatieve) schema’s wakker geschud hebben en wat met de nodige moeite in bedwang te houden was. De laatste weken heb ik daar de minder prettige naweeën van. Waar ik dat aan merk? Slaap slecht, kort lontje, moe, moeite om zaken positief in te zien. Ik merk dat ik af en toe ( teveel naar mijn zin) weer verval in oude patronen. Zoals mijzelf beter voordoen dat ik mijzelf voel en over mijn fysieke grenzen gaan. En dat ketst knalhard in mijn bakkes terug. Zeker de afgelopen weken voel ik dat….
Ik ga steeds meer twijfelen waar ik goed aan doe. De winkel is inmiddels ook al bijna een jaar open op de nieuwe locatie en loopt redelijk. Maar het blijft moeilijk. De gedachte om te stoppen popt dan ook regelmatig op. Terwijl ik het zo ontzettend leuk vind. De combinatie van zaken, dichterbij huis kan niet, contact met mensen. Maar juist op de hele rustige momenten ga ik twijfelen of ik het allemaal wel goed doe en/of zie. Kan ik (nog) meer aan de weg timmeren? Kan ik de rekeningen allemaal wel (blijven) betalen, op tijd is nog wel eens een probleem :(. Hoelang hou ik nog recht om mijn uitkering? Doe ik er wel goed aan om dit met de buitenwereld te delen, via deze weg? Allemaal twijfels en vragen die in mijn hoofd blijven hangen…..
Zijn er ook leuke dingen? Ja gelukkig en zeker wel. Die houden mij op de been. Buiten Marelle, de kids en de honden is het gelukkig zeer regelmatig weer om buiten te zijn. Voordeel van de winkel naast ons huis is dat er een mooie ruimte achter is waar ik met zaaien, plantjes en beetje klussen bezig kan zijn. Met dit mooiere weer is het fijn om als ik mijzelf kut voel buiten mijn zinnen kan verzetten. Met het ‘gevaar’ dat ik te lang doorga. De angst bij deze periode’s is dat als ik ‘stil’ kom te staan of zitten de orkaan in mijn grijze massa weer opsteekt. Ik houd mij voor dat ik dan het beste ‘gewoon’ door kan gaan. Met als gevolg dat er regelmatig een energie-dump plaatsvindt. Als een ballon waar in 1 keer alle lucht uitwaait. Dan rest mij eigenlijk nog maar 1 ding…en dat is slapen. Vaak is dan een half uur genoeg om er weer even te zijn. Omdat ik nogal eens net na vieren komt kan het zijn dat ik nog geen eten gekookt heb als Marelle thuiskomt. En dat voelt niet goed….(plop..schuldgevoel, kritische ik). Gelukkig kunnen we dat tot nu toe nog heerlijk samen oplossen :).
Ik heb bovenstaande een aantal keer nagelezen en er tijdens het honden uitlaten over nagedacht of ik het wel zo wilde plaatsen. En zoals je leest…heb ik besloten het ‘gewoon’ wel te doen. Niet om zielig of iets dergelijks gevonden te worden, alsjeblieft niet ;). Maar om je in een korte versie mee te nemen in mijn kwetsbaarheden. Het leven is nou eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn. Het is nog steeds voor velen moeilijk, lastig of zelf een taboe om over psychische kwetsbaarheden te praten, van jezelf of over/met een ander. En waarom? Als je diabetisch bent of een hernia hebt wordt dat als vervelend gezien en maatschappelijk veel eerder en meer geaccepteerd.
Ik merk dat gaandeweg deze korte weergave ietsje meer lucht in mijn bovenkamer komt. Alleen al door het van mij af te schrijven……