Vandaag is het 11-11. Op zich heb ik niet zoveel met data….. maar deze is toch wel erg bijzonder.
11-11-22. 11 + 11 =22, tel je daar nog eens 11 bij op…kom je op 33. En dat is precies het aantal jaren dat Marelle en ik elkaar kennen.
11-11-1989 was het voor de eerste keer dat wij elkaar tegenkwamen. In bar/dancing/disco ‘De Nieuwe Schuur’ in Eethen (NBr.). Marelle was daar met 2 vriendinnen en ik met m’n neef en één van mijn, destijds, beste vrienden. De dames kwamen uit ‘het zand’ zoals wij dat in ‘de klei’ noemden en waren door een van de ouders gebracht. Vanaf de eerste blik verdronk ik in die mooie blauwe ogen. Alhoewel ik de andere meiden ook niet verkeerd vond, vooral die blonde (ik was pas 17 hé ;)). Maar die blauwe ogen en dat sexy korte korte koppie wonnen. Drie weken later (pas!) zagen we elkaar weer, we wisten allebei wel dat het stond te gebeuren……zoenennnnnn!!! En van het een kwam het ander, verkering.
Mozeskriebel wat is er veel voorbij gekomen die 33 jaar. Uitgemaakt (redelijk in het begin al) van mijn kant Waar het aan lag? Aan mijn onzekerheid. Het was zo vreemd dat een meisje zo leuk vond dat ze wel verkering wilde met mij. Ik had al wel eens een paar vriendinnetjes gehad toen ik een jaar of 12 a 13 was en dat was meer een beetje friemelen in de marge. Maar op deze leeftijd, op deze manier…dat was toch nieuw voor mij. Verliefdheid was best eng en vreemd voor mij, zeggen dat je van iemand houdt al helemaal. Het lag ook zeker niet aan haar dat ik het uitmaakte dat zat helemaal bij mij. …en wat had ik het daar fokking slecht mee. Zo slecht dat ik op een avond in de auto ben gestapt en naar Sprang-Capelle ben gereden om het goed te maken.
2 Schatten van kinderen (een koningspaar; meisje en een jongen), een aantal honden, katten en verhuizingen verder zijn we waar we nu zijn. Nog steeds bij elkaar met al onze sterke en minder sterke kanten. Maar ik weet wel dat we door de minder goede tijden steeds een sterkere band gekregen hebben. Dat blijkt ook wel….want ik ben echt de makkelijkste niet geweest met al m’n (psychische) kwetsbaarheden en gedragingen.
Zeker de afgelopen 6 jaar zijn erg heftig geweest en ben mij in die periode steeds meer bewust geworden wat en hoeveel impact het allemaal voor mijn omgeving gehad heeft, ik als persoon met al mijn schema’s, gezuip en andere coping-gedragingen. En wat ben ik blij dat we nog steeds bij elkaar zijn….de juiste woorden kan ik er niet zo 1, 2, 3 voor/bij vinden. Laat ik het heel kort proberen te vatten met het woord “dankbaar”. Dankbaar voor het feit dat ik er nog ben. Dankbaar dat ik het nu wel durf te zeggen ‘ik hou van jou’. Dankbaar en super trots op onze twee geweldige kinderen. Dankbaar voor al die lieve mensen die mij (mee)geholpen hebben om weer een beetje licht in mijn leven te krijgen. En dankbaar dat ik weer een beetje van mijzelf kan en mag houden. Dat laatste gun ik iedereen…..