Weer pincode(s), wachtwoorden, kleine en grote dingen vergeten, drie keer in een half uur aan mijn zoon vragen hoe het was op school, niets voor mij. Zwetend boodschappen doen, weer duistere gedachten die door mijn hoofd spoken. Maar de laatste weken wel steeds meer aan de hand. Tekenen aan de wand, alarmbellen gaan rinkelen. Paniekaanvallen, nachtmerries. Ik dacht dat ik dit allemaal gehad had…. De afgelopen twee, drie weken nog een aantal flinke triggers (daar kom ik misschien op een later moment op terug) gehad die mijn (kleine) emmertje weer deden overlopen. Huilbuien, angstig, wantrouwig, moe, moe en moe zijn het gevolg. “Afgelopen 10 maanden al twee keer zwarte sneeuw gezien dat zal toch geen derde keer gebeuren in deze korte tijd?” Helaas wel. Op dit moment heeft het thuisfront liever niet dat ik alleen op stap ga met de auto. Omdat ze graag hebben dat ik weer heelhuids thuis kom. Kan het gezien mijn gesteldheid begrijpen.
Afgelopen week stond ik bij de slager en vroeg om een paar bakjes eigen gemaakte filet Americain. Die was dus op. “Geen probleem ik maak het even bij” zei de slager. Normaal geen probleem voor mij….maar nu wel. “Shit, shit, shit, als niemand maar wat aan mij vraagt…..kan ik echt niet hebben nu.” Heb niemand aangekeken en alleen maar in de vitrine staan kijken. De tranen brandde al achter mijn ogen. Net als even naar de Lidl om boodschappen te doen. Zweet op plekken waar ik niet wist dat daar zweet uit kon komen….
Gelukkig kon en kan ik mijn gevoelens voor het grootste gedeelte kwijt in de therapiegroep. Binnenkort wel een extra gesprek één op één met mijn psycholoog en eind van oktober een gesprek met de psychiater om eens naar mijn medicatie te kijken. Misschien mijn antidepressiva bijstellen en iets voor de nachtrust erbij.
Afgelopen week een bezoek aan de arbo arts gehad. Hij adviseerde o.a. om even pas op de plaats te houden wat mijn re-integratie aangaat. Hij wil eerst dat ik een gesprek heb met m’n psychiater en dan rustig aan weer het een en ander op te pakken.
Een heel klein pluspuntje van de week was dat ik na het bezoek aan de arbo arts sinds lange tijd weer een treinritje gemaakt heb. Heen en weer van Bergen op Zoom naar Dordrecht. Het was taai maar heb het toch maar mooi gedaan :). Gelukkig was mijn vader erbij anders was ik zeker niet naar een station toegegaan.