Jij? Hoe kan dat nou? Jij bent altijd zo positief.

Het moment toen ik bedacht om dit te schrijven – midden in de nacht tussen wakker zijn en slapen in- had ik het allemaal zo opgeschreven en was dit artikel snel klaar, in mijn hoofd dan.

Achteraf zijn er mensen die tegen mij zeggen: “maar hoe kan dat nou? Jij bent altijd zo positief en gezellig druk bezig. Ik heb nooit niks aan je gemerkt.” Steeds weer, dag in dag uit, was dat masker aanwezig. Het masker van ‘alles gaat prima met mij hoor’. Dat ging met de week, soms met de dag, moeilijker. Het kost enorm veel energie om de schijn hoog te houden naar de mensen die heel dichtbij staan, mijn gezin en ouders. Maar ook naar bekenden, vrienden en collega’s. Schaamte, frustratie, gevoel van ‘was ik er maar niet meer dan had niemand last meer van mij’. Dat zijn gevoelens die steeds meer gaan overheersen. Zelfs serieuze momenten dat ik in plaats van in de trein er liever voor wil springen. Problemen opgelost. Ja voor mij wel maar voor de mensen die het zien gebeuren of achterblijven begint de ellende pas. Dat is de rationele gedachte die het gelukkig steeds wint. Die mij bij de les houdt. Althans in het leven. Want beter gaat en wordt het niet.

Hoe is het gekomen?

Ik heb in het verleden al het een en ander meegemaakt op dit gebied. Heb al eens eerder met depressie te maken gehad. Ik ben zoals je het kunt noemen een ervaringsdeskundige. En had me toen stellig voorgenomen: “dit niet meer!” Maar toch….

Ik moet er wel iets bij vertellen. Het komt natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Het is een sluimerend proces. Bij mij is het voortgekomen uit een burn-out. Jarenlang veel en veel teveel hooi op mijn vorkje genomen. Tot het uiterste én verder gaan. Niet (goed) luisteren naar je lichaam én geest. En dan ontstaan er zwakke plekken. In oktober 2016 heb ik een flinke hersenschudding opgelopen tijdens het slopen van een plafond in de ruimte die inmiddels badkamer geworden is in ons huis. Hierdoor kwam ik plotseling tot stilstand, lichamelijk dan. Geestelijk niet. Daar ging van alles los. Van links naar rechts en weer terug. In mijn hoofd gebeurde van alles. “Je kan het niet. Je bent een loser. Je wordt niet gezien. Je doet dit niet goed, je doet dat niet goed. Wat heeft het allemaal voor zin. Het schiet toch niet op.” Allemaal stemmetjes in mijn hoofd die dag en nacht doorgaan. Vooral de negatieve stemmetjes zijn erg aanwezig en wakker. Iedere keer als er een positief woord voorbij komt schiet er een negatieve uit de grijze massa naar voren om het knalhard de kop in te drukken.

Stress.

Heel veel stress erbij gekregen omdat ik dingen deed die niet normaal voor mij waren (dit was ook de beker met druppels die de spreekwoordelijke emmer deed overlopen). Korte termijn geheugen was een zeef, ik begon op sommige momenten te stotteren, concentratie was nul- een krant lezen lukte amper, laat staan een boek-, ongeïnspireerd, black-outs, geen zin in seks, sliep slecht, at slecht. Tijdens het re-integreren op mijn werk –nog van de nasleep van de hersenschudding- ben ik naar huis gestuurd omdat het fout ging om naar de huisarts te gaan. Waar ik aan gedrongen heb op een scan. Ik was serieus bang dat er iets blijvend kapot gegaan was bovenin. Tussen kerst en oud en nieuw kreeg ik het goede nieuws dat er niets bijzonders te zien was. Behalve een gave kop met hersenen.

Hoe verder?

Maar wat dan? Inmiddels was er bij mijzelf al wel de erkenning dat ik last had van een depressie en in goed overleg met mijn huisarts begonnen met het slikken van antidepressiva. Vooral op mijn eigen aandringen. Ik voelde voor mijzelf dat ik het zonder dit steuntje niet zou gaan redden en zat te janken als een klein kind. De huisarts bood aan om een gesprek met een psycholoog te regelen. Een psycholoog dacht ik? Hoezo? Dat gaat wel ver, ik ben toch niet gek of zo? Zit gewoon even niet zo lekker in mijn vel. Bij een later controlebezoek heb ik besloten om dit toch wel te gaan doen. Dat besluit heeft tijd gekost. Weer die gevoelens en die schaamte… alsof je hart samengeperst wordt en je alle lucht kwijt bent.

Ik kan zeggen, tot op heden heb ik er nog geen seconde spijt van dat ik naar John, de psycholoog, gegaan ben. Bijkomend voordeel is dat dit onder de huisartsenhulp valt en dus niet van mijn eigen risico afgaat. Dat is een onderwerp waar ik misschien later nog eens op terug kom. In de gesprekken met de huisarts en John kwam steeds meer naar voren dat het niet alleen een depressie was. Ik had zeker ook een burn-out. Juist een burn-out met als nare bijwerking de depressie. Die dankbaar gebruik gemaakt heeft van de zwakke plek die ontstaan is door de burn-out.

Erkenning.

Gaandeweg is de antidepressiva gaan werken, gelukkig, en kan ik langzaamaan weer dingen oppakken. Ook lezen gaat beter. Inmiddels (nog) meer gelezen over burn-out en depressies. Een aantal mensen via sociale media leren kennen en ‘gesproken’ die met dezelfde klachten kampen en ervaringen hebben. Het eerste wat meestal naar voren komt is het onbegrip van mensen tegenover een depressie of een persoon die een depressie heeft. Gelukkig komt er steeds meer voorlichting om mensen te proberen te laten begrijpen wat het is, een depressie en/of een burn-out te hebben.

Joost Zwagerman, Antonie Kamerling dit zijn zomaar een paar namen waar ik aan moet denken die overleden zijn aan de gevolgen van een depressie, zelfmoord. Sophie Hilbrand, Mike Boddé, Ruud de Wild zijn BN’ers die met een depressie te maken gehad hebben.

Afgelopen week was het moment dat mijn rol als volksvertegenwoordiger overgenomen is. Een voor mij pijnlijk maar noodzakelijk en confronterend moment. Voor mij het moment om een brief te schrijven naar mijn Statencollega’s om kort uit te leggen wat er met mij aan de hand is. Maar ook een moment om dit zo breed mogelijk naar buiten te brengen. Niet voor mijzelf maar voor mensen die in het zelfde schuitje zitten. Mensen die het geheim willen houden omdat ze zich schamen, zwak voelen dat ze er mee te kampen hebben en er aan toegeven. Een grote motivator voor mij is het persoonlijk verhaal van journaliste, Jorien de Wit over haar depressies en behandelingen in ‘Hart & Ziel’ de weekendbijlage van o.a. het Algemeen Dagblad ergens in januari 2017.

Toeval?

Ik geloof niet in toeval. ‘Toeval is wat er gebeurt als het lot het wachten beu is’ Een van mijn favoriete passages uit ‘Shantaram’ een boek van David Rogers. Maar de afgelopen week kwam ik een aantal opvallende dingen tegen, nadat ikzelf met mijn verhaal naar buiten ben gekomen.

In de Volkskrant van het weekend van 18/19 maart staat een artikel over Sophie Hilbrand (http://s.vk.nl/sedb7-a4474225/ ) Waar zij open spreekt over haar ervaring met een burn-out.

In het TV programma ‘Kassa’ op NPO 1 van zaterdag 18 maart kwam een onderwerp over het gebruik van antidepressiva en depressies  aan bod (http://kassa.vara.nl/media/371179 ) met Rianne Spit. Zij is o.a. journalist en werkt bij BNN/Vara. Maar ook mede-initiatiefneemsters vanwww.allesgoed.org Een website waar je o.a. terecht kunt voor verhalen van OBN’ers (onbekende Nederlanders).

Op 6 februari stond er een essay van Wilma de Rek in de Volkskrant met als titel ‘Ziek van de stress’ mede n.a.v. het boek ‘Van big bang tot burn-out. Het grote verhaal over stress’ dat zij samen geschreven heeft met psychiater Witte Hoogendijk. De laatstgenoemde kwam ook aan het woord bij het item in ‘Kassa’.

Er valt nog een wereld te winnen.

Inmiddels heb ik naar aanleiding van het artikel op de website van Omroep Zeeland en het radio interview (http://www.omroepzeeland.nl/nieuws/2017-03-16/1099379/sp-statenlid-vecht-tegen-depressie-%C3%A9n-taboe#.WM5_KfnhCUk ) veel positieve reacties mogen ontvangen van voor mij bekende maar ook van onbekende mensen. Veelvoorkomende woorden die gebruikt worden zijn: “stoer, dapper, geweldig, het getuigt van veel lef dat je dit durft en doet.” Natuurlijk zijn de complimenten en ondersteunende woorden superfijn en doen mij goed maar eigenlijk zou het toch heel normaal moeten kunnen zijn dat mensen hierover willen, kunnen en durven te praten zonder dat ze een negatief stempel krijgen. Ik word super begeleid en opgevangen door mijn werkgever. Ik weet van verhalen van anderen dat dit vaak anders is. Hier ligt ook een taak en verantwoordelijkheid voor werkgevers én politiek.

Er valt nog een hele wereld te winnen.

Ik wil via deze weg iedereen bedanken voor de lieve, aardige, motiverende en steunende woorden.

Maar vooral mijn vriendin, kinderen en ouders. En vrienden, bekenden en collega’s. Zonder steun van hen had je dit artikel hoogstwaarschijnlijk niet kunnen lezen.