Gisteren tijdens het gesprek met mijn therapeut werd mij (weer eens) een spiegel voorgehouden. Deze keer om mij na te laten denken waar ik een jaar geleden stond. En dat was op een positieve manier confronterend.
UWV
Ik vertelde hem dat ik afgelopen week bij het UWV geweest ben bij een keuringsarts i.v.m. de aanvraag van een WIA uitkering. Een gesprek waar ik een heel flatgebouw tegenop zag. Gelukkig kon mijn lieve Marelle mee als steun. Achteraf is het gesprek mij best meegevallen. Ik hoefde gelukkig niet uit te leggen wat voor invloed mijn lichamelijke ongemakken (Syndroom van Tietze en astma) op mijn functioneren (kunnen) hebben. Dit was ergens in 2013, 2014 al geregistreerd en vastgesteld door een UWV-arts. Hoe ik er mentaal voorsta hoefde ik ook niet veel over de diepte in. De afgelopen twee jaar is er al van alles genoteerd door diverse specialisten. Ik kon alleen maar bevestigen dat ik op dit moment nog niet tot veel ‘spannende’ en intensieve activiteiten in staat ben, helaas. Dezelfde week werd ik gebeld door een arbeidsdeskundige van het UWV met een korte samenvatting en de mededeling dat ik voorlopig 80-100% arbeidsongeschikt ben en hierdoor recht heb op een WIA-WGA uitkering. 80-100%…. dat is dus volledig arbeidsongeschikt…. bedacht ik mij toen het telefoongesprek afgelopen was. AU die kwam binnen. Aan de ene kant positief omdat ik ook wel weet dat ik nog genoeg werk heb met mijzelf. En een zekere opluchting omdat dit een soort van zekerheid geeft. Aan de andere kant wel confronterend,, alweer….Zeker toen ik de schriftelijke bevestiging ervan binnen kreeg. Inmiddels is het ‘gezakt’ en weet ik dat dit het juiste is voor dit moment. Ik kan gewoon niet anders en het is, als het goed is, van tijdelijke aard. In ieder geval de 80-100%. Het blijft voor mij op dit moment nog onduidelijk of ik ooit weer 100% kan gaan werken (voor een baas).
Behandeldoelen
Weer terug naar het gesprek met mijn therapeut….. Hij haalde de gestelde behandeldoelen nog eens te voorschijn. En daar naar kijkend heb ik flinke sprongen gemaakt. De doelen die ik samen met de psycholoog voor mijzelf heb opgesteld in april 2017 waren o.a:
- ‘Ik heb zicht op hoe ik de persoon ben geworden die ik nu ben’. Kan ik alleen maar “ja” op zeggen. Ik weet hoe het zo gegaan en gekomen is. En belangrijker…ik heb nu zicht op mijn ‘valkuilen’.
- ‘Ik wil rust en balans brengen in mijn leven’. Daar ben ik redelijk mee op de goede weg. Hier worstel ik nog regelmatig mee. Ik ben mij er van bewust dat dit zeer waarschijnlijk de rest van mijn leven een rode draad zal blijven.
- ‘Ik kan onderkennen wanneer het niet goed met me gaat/dreigt te gaan’. Ja zeker. Ik onderken het niet alleen in 90% van de gevallen, ik handel er ook naar. Ik kan “nee” zeggen. Ik luister naar mijn geest en lichaam en ga gewoon rusten of ik stop met mijn activiteit op dat moment. Onder het mom van … dat komt straks of later wel weer.
- ‘Ik zorg op een adequate manier dat ik krijg wat ik nodig heb, zonder daarin door te schieten’. Dit blijft erg tricky voor mij…..door o.a. mijn generalistische instelling blijf ik de neiging houden snel teveel te willen (doen). Vooral ook omdat ik veel leuk vind om te doen. Maar ook hier luister ik in dit geval goed naar mijn lichaam. Als ik moe ben, eigenlijk voordat ik moe word, neem ik afstand en ga rusten. En hierin speelt mijn gezin een hele belangrijke rol. Zij geven aan als zij zien dat het tijd wordt om te stoppen met activiteiten, als ik het zelf (nog) niet zie. En dat neem ik dan niet alleen voor kennisgeving aan…nee, ik handel er ook naar.
Bij het gesprek van gisteren heb ik aangegeven dat ik voorlopig niet meer naar “Op Stap” (soort van dagbesteding) ga. Omdat ik mijzelf daar niet prettig bij voel. Dat ligt niet aan de mensen daar. Ook niet aan de werkzaamheden maar aan mij. Ik voel het als een opgave om daar naartoe te gaan. Het benauwd mij. Ik wil in deze periode graag de regie in mijn eigen handen hebben en houden. Ik weet vaak ’s morgens niet hoe ik mij ’s middags voel….En dat vooral op het fysieke vlak. Dan heb ik de vrijheid nodig om mijn tijd zelf in te delen. Ik heb behoefte aan rust, geen druk op mijn schouders. Terwijl ik dit zo vertelde tegen hem….realiseerde ik mijzelf dat ik duidelijk aan het aangeven was wat ik nodig heb. Een groot compliment voor mijzelf :).
Al met al……ben ik best trots op mijzelf met wat ik tot nu bereikt heb en naar waar ik op weg ben. En wanneer ik beter ben…..ik heb geen idee.