Vandaag was het alweer drie weken geleden na het laatste bezoek aan mijn therapeut. Drie weken….voor mijn gevoel was het vorige week, zo snel is de tijd gegaan. Maar in die drie weken is wel het een en ander gebeurd, heel veel leuke dingen maar ook een paar minder leuke (die mogen er ook zijn). Als ervaringsdeskundige mijn verhaal gedaan bij de bijeenkomst van Zeeland Zonder Zelfmoord. Als ambassadeur voor Samen Sterk Zonder Stigma koffietafelgesprekken gevoerd bij het congres “Zie Mij”. Wat dingen in de moestuin doen. Boekenbeurs geweest in Antwerpen. Efteling geweest met z’n vieren. Puppy examen met Cas. Superleuk concert van De Dijk. Een paar keer naar de HAP met mijn vader i.v.m. heftige bloedneuzen en later bij de KNO-arts om de oorzaak dicht te branden. En vooral ook op mijzelf letten, iedere dag weer. Voldoende en op tijd rust pakken. Als het vandaag niet lukt…..dan morgen of overmorgen of volgende week.
Gesprek
Vandaag een, voor mij, lastig gesprek bij Memo. Maar wel heel nuttig. Deze keer werd mij o.a. de vraag gesteld: “wat heb jij nodig om verder te gaan?” Ja…..wat heb ik nodig? In eerste instantie had ik er geen antwoord op. Ik vertelde dat ik best wel bang ben voor het moment dat ik de backup niet meer heb, in de vorm van m’n therapeut. Vooral als vangnet maar ook voor de buitenwereld. Net als bij een gebroken been, als het gips eraf gaat is het over (VET stigma). Ik heb dan zoiets van…. als ik stop met de therapie…dan kunnen mensen en/of instanties denken dat ik beter ben, want per slot van rekening heb ik geen therapie meer (nodig). Een nog vetter zelfstigma natuurlijk maar ja….spookt af en toe wel door mijn hoofd. Gelukkig kwam m’n therapeut met allerlei voorbeelden om dit te ontkrachten. Voorbeelden die ik eigenlijk zelf ook wel wist maar toch….
Tijdens het gesprek bekroop mij het gevoel dat het (misschien) wel tijd is om niet meer om de drie weken af te spreken. Ik deed het voorstel om ‘pas’ over twee maanden weer af te spreken, met klotsende oksels en zweet op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik er kon zweten. “Ja, goed idee” was het antwoord. Daar zat ik dan met m’n grote muil…. De volgende afspraak is over twee maanden, in het volgend jaar (dat klinkt nog verder weg).
Vooruit
Voor menigeen lijkt dit een kleine stap, en dat kan ik begrijpen. Voor mij is dit een enorme stap, kan ik jullie vertellen. Maar ik kan dit! Ik heb de handvatten, ik heb de tools, ik heb een liefdevolle en begripvolle naaste omgeving die mij hierin kunnen steunen en helpen. Ik schrijf het allemaal makkelijk op maar zo voelt het nog niet helemaal, maar ik kan dit! En ga het doen!