Bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst gepost heb op deze blog. Terwijl ik mij voorgenomen had (nee, niet op 1 januari ;)) om meer met jullie te (gaan) delen. Onbewust wist ik het eigenlijk wel…..’dat gaat niet uitkomen zoals je wilt’. Ken mijzelf wel een beetje. Hoe het komt? Eigenlijk niet zo moeilijk; geen inspiratie of een soort van schrijfblokkade. Alhoewel er af en toe wel wat uit kwam, over XR- demonstraties en burgemeester Van Zanen bijvoorbeeld.
Zoals vaker, er zit enorm veel in m’n grijze massa maar het komt er niet uit, zeker niet op schrift. Maar heel soms als ik dan eenmaal begin, zoals nu, dan kan er wel iets ontstaan.
Vorig jaar begin december was het dan een keer echt mijn beurt, corona. De eerste officiële keer dat bij mij corona werd vastgesteld. En dat heb ik geweten (en af en toe nu nog). Spannend of ik aan het zuurstof of zelfs naar het ziekenhuis moest maar gelukkig niet nodig. En ik moet zeggen….ik had 1 moment dat ik het ook wel spannend vond, zeker met de gebeurtenissen rondom mijn vader een aantal jaar geleden. Een kort moment want daarna kwam al snel een soort van berusting over mij heen. Als het zo moest zijn, dan moest het maar zo zijn. Wat de uitkomst ook zou worden. Niet dat ik er tussenuit wilde piepen, integendeel durf ik wel te zeggen. Net zoals ik tegenwoordig wel meer durf te zeggen dat het wel (redelijk) goed met mij gaat. Door de lessen vanuit de (schema)therapie en de laatste keer (eind 2022) op tijd in te grijpen door weer naar de POH-GGZ te stappen ( zie: ‘Toch maar wel’) zijn ‘terugvallen’ tot nu toe van korte duur. Maar…….
…..Het heeft mij wel tot nadenken gezet. Wil (kan) ik over vijf jaar nog doen wat ik nu doe? Ik merk meer en meer aan mijzelf dat bepaalde zaken geen goede invloed hebben op mij. Zowel lichamelijk als mentaal. Hoe moeilijk het ook is (of soms ook niet;)). “Je bent niet voor niets afgekeurd” zegt Marelle regelmatig tegen mij. Natuurlijk heeft ze daar helemaal gelijk in, maar ik merk dat ik het regelmatig erg lastig blijf vinden om helemaal te accepteren dat ik tegen mijn eigen beperkingen aan blijf lopen. Mijn hoofd wil (te) veel maar mijn lijf kan dit niet meer en dit werkt dan weer terug door naar mijn hoofd…. Dat heeft ook effect op en in de winkel. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel trekt behoorlijk aan me, net als beslissingen rondom geld (inkopen, investeringen, e.d.). Het liefst zou ik de winkel minimaal 5 dagen, de hele dag open hebben. Tegelijkertijd weet ik dat dit voor mij onhaalbaar is.
Marelle: “Je bent niet voor niets afgekeurd”
Ik ben nog steeds super dankbaar dat ik de kans gekregen heb om het Wegwijs Lokaal op te zetten. Mijn eigen re-integratieplek. Veel bijgeleerd, vooral over mijzelf. Wat kan wel en wat is en/of blijft een uitdaging. Begonnen in een kleine ruimte en nu inmiddels een flink oppervlak tot m’n beschikking. In het begin had ik nog de wens om het pand waar de winkel nu in zit te kopen, wat door omstandigheden (corona) destijds niet lukte.
Een goed half jaar geleden is er een kans voorbij gekomen om aan te sluiten bij een project voor een ecologische woongemeenschap (later meer hierover) in de omgeving van Bergen op Zoom. En dat verandert van alles. En zodoende heb ik het besluit genomen om een opvolger of opvolgers te zoeken voor het Wegwijs Lokaal, een niche in de bestaande markt. Dat hoeft niet vandaag of morgen (alhoewel ;)). Soms kunnen zaken onverwacht snel gaan. Nu is er nog tijd voordat het huurcontract verlengd of opgezegd gaat worden. En een open winkel met nog veel meer mogelijkheden is makkelijker over te doen. Er is nog zoveel mogelijk met dit bedrijf. Het zou zonde zijn dat de winkel zou verdwijnen met dit unieke en diverse aanbod. Voor zowel de regio als voor de toeristen.